கம்பராமாயணம் - திரு அ.கி.வரதராசனுடன் சந்திப்பு 6

பிப்ரவரி 3, 2017 - ஜூரோங் ஈஸ்ட் பொது நூலகம்

திரு அ.கி.வரதராசனின் உரையை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்ட கட்டுரை

கையடைப் படலம், பால காண்டம்

தனது வேள்விக்கு இடையூறு விளைவிக்கும் நிருதர்களை அழிக்ககூடிய வல்லமை மிக்கவனாகிய கரிய செம்மலைத் தன்னுடன் அனுப்புமாறு விசுவாமித்திரர் தசரதனிடம் கேட்க, இராமனின் பிரிவை நினைத்து கலங்கும் தசரதன் குரு வசிட்டர் அறிவுரையைக் கேட்டபிறகு மனம் தெளிந்து இராமனையும் இலட்சுமணனையும் விசுவாமித்திரரின் கையில் பிடித்து கொடுத்து “இவர்கள் இருவரும் இனிமேல் தங்களின் அடைக்கலம்” என்று கூறும் படலம் இது.

தசரதன் அரியணையில் வீற்றிருக்க, விசுவாமித்திர முனிவனின் வருகை

அயோத்தியின் சிறப்பு, தசரதனின் சிறப்பு, விசுவாமித்திரனின் சிறப்பு ஆகியவற்றை விளக்கும் பாடல்களோடு இப்படலம் தொடங்குகிறது. அரசர்களுக்கெல்லாம் அரசனும், உலகையே தன் ஆட்சிக்குடையின் கீழ் வைத்திருப்பவனும் முனிவர்களால் வாழ்த்தப்படுபவனுமாகிய தசரதன், மகிழ்ச்சிக் கடலின் கரையை அளவிட முடியாத ஒரு நன்னாளில் தேவசிற்பி மயனது கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டதும்   விசும்பைவிட நீண்டதுமாக வடிவமைக்கப்பட்ட மணி மண்டபத்திற்கு அந்த மண்டபமே அழகுறும் வகையில் வந்து சேர்ந்தான். அரியணையில் வீற்றிருந்த அவனைக் கண்ணுற்ற தேவகணங்கள் அவன் இந்திரனோ என்று ஐயுற்று பிறகு இவனுக்கு ஆயிரம் கண்கள் இல்லை. ஆதலால் இவன் இந்திரன் இல்லை என ஐயம் நீங்குகின்றனர். மன்னுயிர்கள் வாழ்வதற்கு வேறு ஓர் உலகம் அமைத்து அங்கே தேவர்களையும் பிரம்மனையும் படைப்பேன் (திரிசங்கு கதை) என சபதமிட்ட கோப முனி விசுவாமித்திரர் சிங்கம் போல வலிமை மிக்கவனான தசரதன் முன் தோன்றினான். இதன் தொடர்புடைய பாடல்கள் கீழே.    

            

அரசர்தம் பெருமகன், அகிலம் யாவையும் விரசுறு தனிக் குடை விளங்க, வென்றி சேர் முரசு ஒலி கறங்கிட, முனிவர் ஏத்துற, கரை செயல் அரியது ஓர் களிப்பின் வைகும் நாள், (314)
நனை வரு கற்பக நாட்டு நல் நகர் வனை தொழில் மதி மிகு மயற்கும் சிந்தையால் நினையவும் அரியது, விசும்பின் நீண்டது, ஓர் புனை மணி மண்டபம் பொலிய எய்தினான். (315)

தூய மெல் அரியணைப் பொலிந்து தோன்றினான்; சேய் இரு விசும்பிடைத் திரியும் சாரணர், 'நாயகன் இவன்கொல்?' என்று அயிர்த்து, ” நாட்டம் ஓர் ஆயிரம் இல்லை” என்று ஐயம் நீங்கினார். (316)

மடங்கல்போல் மொய்ம்பினான் முன்னர், 'மன்னுயிர் அடங்கலும் உலகும் வேறு அமைத்து, தேவரோடு இடம் கொள் நான்முகனையும் படைப்பென் ஈண்டு' எனாத் தொடங்கிய, துனி உறு, முனிவன் தோன்றினான். (317)

தசரதன் முனிவனை வணங்கி உபசரித்து மொழிதல்

சூரியனின் ஒளியை விஞ்சும் வகையில் ஒளி வீசக்கூடிய ஆரங்களை மார்பில் அணிந்திருந்த தசரதன், தாமரை மலரில் வீற்றிருக்கும் பிரம்மனைக் கண்டவுடன் எழும் இந்திரனைப் போல எழுந்து சென்று விசுவாமித்திரரின் அடியைப் பணிகிறான். மணிகள் அழுத்தி பொருத்தப்பட்ட ஒளி பொருந்திய பொன் இருக்கையில் அவரை அமர்த்தி அவரது பாதங்களுக்கு பூசை செய்து இன்றோடு என் தீவினைகள் தொலைந்தன எனக் கூறி வணங்குகிறான். “உங்களின் வருகை என் நிலம் செய்த தவத்தின் பலன் அன்று. நான் செய்த தவத்தின் பலனும் அல்ல. நீங்களாகவே இந்த எழுந்தருளியது என் முன்னோர்கள் செய்த தவத்தின் பலன்” என்று மகிழ்ந்து கூறுகிறான் தசரதன். இதன் தொடர்புடைய பாடல்கள் கீழே.              

வந்து முனி எய்துதலும், மார்பில் அணி ஆரம், அந்தர  தலத்து இரவி அஞ்ச, ஒளி விஞ்ச, கந்த மலரில் கடவுள் தன் வரவு காணும் இந்திரன் என, கடிது எழுந்து அடி பணிந்தான். (318)
பணிந்து,  மணி செற்றுபு குயிற்றி அவிர் பைம் பொன் அணிந்த தவிசு இட்டு, இனிது அருத்தியொடு இருத்தி, இணைந்த கமலச் சரண் அருச்சனை செய்து,  “இன்றே துணிந்தது, என் வினைத் தொடர்”  எனத் தொழுது சொல்லும்:  (319)

'நிலம் செய் தவம் என்று உணரின், அன்று; நெடியோய்! என் நலம் செய் வினை உண்டு எனினும், அன்று; நகர், நீ, யான் வலம் செய்து வணங்க, எளிவந்த இது,  முந்து என் குலம் செய் தவம்' என்று இனிது கூற, முனி கூறும்: (320)

தசரதனை விசுவாமித்திரன் புகழ்தல்

“தேவர்களுக்கும் என்னைப் போன்ற முனிவர்களுக்கும் ஏதாவது இடையூறு என்றால் புகலிடங்கள் நான்கு உள்ளன. அவை பாற்கடல், கைலாயம், இந்திரலோகம், அயோத்தி” எனக் கூறுவதன் மூலம் முதலில் அயோத்தியின் புகழ் பாடுகிறார் விசுவாமித்திரர். “சம்பரனைக் கொன்றழித்து நீ மீட்டுக் கொடுத்த அரசைத்தான் அந்த இந்திரனே இப்போது ஆண்டு கொண்டிருக்கிறான்” என்று அடுத்ததாக தசரதன் புகழ் பாடுகிறார் விசுவாமித்திரர். 

என் அனைய முனிவரரும் இமையவரும் இடையூறு ஒன்று உடையரானால், பல் நகமும் நகு வெள்ளிப் பனிவரையும், பாற்கடலும், பதும பீடத்து அந் நகரும், கற்பக நாட்டு அணி நகரும் மணி மாட அயோத்தி என்னும் பொன் நகரும், அல்லாது, புகல் உண்டோ ? இகல் கடந்த புலவு வேலோய்! (321)

'இன் தளிர்க் கற்பக நறுந் தேன் இடை துளிக்கும் நிழல் இருக்கை இழந்து போந்து, நின்று அளிக்கும் தனிக் குடையின் நிழல் ஒதுங்கி, குறை இரந்து நிற்ப, நோக்கி, குன்று அளிக்கும் குல மணித் தோள் சம்பரனைக் குலத்தோடும் தொலைத்து, நீ கொண்டு அன்று அளித்த அரசு அன்றோ, புரந்தரன் இன்று ஆள்கின்றது?-அரச!' என்றான். (322)

தயரதன் கை கூப்பித் தொழுது, 'யான் செய்வது அருளுக!' என வேண்டுதல்

தனது நாட்டையும் தன்னையும் போற்றி உரைத்த விசுவாமித்திரரின் புகழுரைகளைக் கேட்ட தசரதன் மனம் குளிர்கிறது. அளவிட முடியாத கரையை உடைய ஆனந்தக் கடலில் மூழ்கிய தசரதன் “நான் அரசாண்டதன் பலன் எனக்கு கிட்டிவிட்டது. இனி நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என விசுவாமித்திரரிடம் வினவுகிறான். இதன் தொடர்புடைய பாடல்கள் கீழே.    

உரைசெய்யும் அளவில், அவன் முகம் நோக்கி, உள்ளத்துள் ஒருவராலும் கரை செய்ய அரியது ஒரு பேர் உவகைக் கடல் பெருக, கரங்கள் கூப்பி, 'அரைசு எய்தி இருந்த பயன் எய்தினென்; மற்று, இனிச் செய்வது அருளுக!' என்று, முரைசு எய்து கடைத்தலையான் முன் மொழிய, பின் மொழியும் முனிவன், ஆங்கே: (323)

வேள்வி காக்க இராமனை அனுப்ப , தயரதனிடம் முனிவன் வேண்டல்

“தருக்களை உடைய அடர் வனத்துக்குள் நான் இயற்றும் தவத்திற்கு அரக்கர்கள் செய்யூம் இடையூறைத் தடுத்து நிறுத்தி காக்குமாறு உன் புதல்வர்களில் கரிய செம்மலான இராமனை அனுப்பு” என்றுவிசுவாமித்திரர் தசரதனிடம் கேட்டார். அவர் கேட்டது எமன் உயிரைக் கேட்பது போல இருந்தது என பல உரைகளில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஆனால் ‘உயிர் இரக்கும் கொடுங் கூற்று’ என்ற வரியில் எமன் ஒருபோதும் இரந்து உயிரை பெறுவதில்லை என்பதால் உயிரை எடுக்ககூடிய வலி மிக்க கூற்றாகவே அதாவது வாக்கியமாகவே விசுவாமித்திரரின் சொல்லைக் கருதலாம்.         

'தரு வனத்துள் யான் இயற்றும் தகை வேள்விக்கு இடையூறா,  தவம் செய்வோர்கள் வெருவரச் சென்று அடை காம வெகுளி என, நிருதர் இடை விலக்கா வண்ணம், "செருமுகத்துக் காத்தி" என, நின் சிறுவர் நால்வரினும் கரிய செம்மல் ஒருவனைத் தந்திடுதி' என, உயிர் இரக்கும் கொடுங் கூற்றின், உளையச் சொன்னான். (324)

அது கேட்டு தயரதன்  சொல்லவொண்ணாத் துயர் உறுதல்

வேல் பாய்ந்ததால் மார்பில் ஏற்பட்ட புண்ணின் பெரும் துழையில் தீயை நுழைத்தது போன்ற வலியோடு முனிவரின் சொல் தசரதனின் செவிக்குள் புகுந்தவுடன் ஏற்கனவே அவன் உள்ளத்துக்குள் உலாவிக் கொண்டிருந்த துயரம் (சிரவணன் கதை) பிடித்து உந்த, உயிர் ஊசலாட, கண் இழந்தவன் கண் பெற்று மீண்டும் இழப்பதைப் போன்ற துயரத்தை அடைந்தான் தசரதன்.     

எண் இலா அருந் தவத்தோன் இயம்பிய சொல் மருமத்தின் எறி வேல் பாய்ந்த புண்ணில் ஆம் பெரும் புழையில் கனல் நுழைந்தால் எனச் செவியில் புகுதலோடும், உள் நிலாவிய துயரம் பிடித்து உந்த, ஆர் உயிர் நின்று ஊசலாட, 'கண் இலான் பெற்று இழந்தான்' என உழந்தான் கடுந் துயரம் - காலவேலான். (325)

தயரதன் தானே வந்து வேள்வி காப்பேன் எனல்

ஒருவழியாக துயரம் நீங்கிய தசரதன் “இராமன் வயதில் சிறியவன். படையூற்றம் இல்லாதவன். இதுதான் பணி என்றால் சிவன், இந்திரன், பிரம்மா இவர்களே இடையூறு செய்ய வந்தாலும் நான் தடுத்து நிறுத்தி வேள்வியைக் காப்பேன்” என்று தசரதன் மறுமொழி கூறுகிறான்.     

தொடை ஊற்றின் தேன் துளிக்கும் நறுந் தாரான் ஒருவண்ணம் துயரம் நீங்கி, 'படையூற்றம் இலன்; சிறியன் இவன்; பெரியோய்! பணி இதுவேல், பனி நீர்க் கங்கை புடை ஊற்றும் சடையானும், புரந்தரனும், நான்முகனும், புகுந்து செய்யும் இடையூற்றுக்கு இடையூறாய், யான் காப்பென்; பெரு வேள்விக்கு எழுக!' என்றான். (326)

தயரதன் மறுப்பு கேட்ட  விசுவாமித்திர முனிவனின் கோபம்

‘பெரு வேள்விக்கு எழுக’ என்று அரச கட்டளையாக ஒலித்த தசரதனின் சொல் விசுவாமித்திரனைக் கோபம் கொள்ளச் செய்கிறது. ஏளனச் சிரிப்பும் சிவந்த கண்களும் புருவங்கள் உயர்ந்த நெற்றியும் உடனே இருக்கையிலிருந்து எழுந்த முனிவரின் கோபத்தை புலப்படுத்துகின்றன.      

என்றனன்; என்றலும், முனிவோடு எழுந்தனன், மண் படைத்த முனி; 'இறுதிக் காலம் அன்று' என, 'ஆம்' என இமையோர் அயிர்த்தனர்; மேல் வெயில் கரந்தது; அங்கும் இங்கும் நின்றனவும் திரிந்தன; மேல் நிவந்த கொழுங் கடைப் புருவம் நெற்றி முற்றச் சென்றன; வந்தது நகையும்; சிவந்தன கண்; இருண்டன, போய்த் திசைகள் எல்லாம். (327)

வசிட்டன் உரையால் தயரதன் தெளிதல்

முனிவரின் கோபம் கண்டு குரு வசிட்டர் அவரை அமைதிப்படுத்துகிறார். “இராமனுக்கு வர இருக்கும் நற்பலன்களை நீ மறுக்கிறாயா? மழையால் வெள்ளம் சென்று சேரும் கடலில் இருந்து பிரிந்து செல்லும் ஆறுபோல மழை போன்ற தவத்தின் பலனால் பல வித்தைகளைக் கற்றுத் தேர்ந்த கடலாகிய விசுவாமித்திரரிடமிருந்து அளவிட முடியாத திறன்கள் இராமன் என்ற ஆற்றுக்கு வரப்போகும்  காலம் கனிந்துவிட்டது” என்று வசிட்டர் தசரதனுக்கு எடுத்துரைக்கிறார். இதன் தொடர்புடைய பாடல்கள் கீழே.    

கறுத்த மா முனி கருத்தை உன்னி, 'நீ பொறுத்தி' என்று அவற் புகன்று, 'நின் மகற்கு உறுத்தல் ஆகலா உறுதி எய்தும் நாள் மறுத்தியோ?' எனா, வசிட்டன் கூறுவான்: (328)

'பெய்யும் மாரியால் பெருகு வெள்ளம் போய் மொய் கொள் வேலைவாய் முடுகும் ஆறுபோல், ஐய! நின் மகற்கு அளவு இல் விஞ்சை வந்து எய்து காலம் இன்று எதிர்ந்தது' என்னவே, (329)

தயரதன் இராம இலக்குவரை  வரவழைத்து,  முனிவனிடம் ஒப்புவித்தல்

வசிட்டரின் அறிவுரையை ஏற்ற தசரதன் தனது புதல்வர்களை அழைத்து வரச்சொல்கிறான். வந்தவர்களை விசுவாமித்திரரிடம் காட்டி “இனி இவர்களுக்குத் தந்தையும் தாயும் நீங்கள்தான். தகப்பனான நான் இன்று அவர்களை உங்களுக்கு அளித்துவிட்டேன். அவர்களால் உங்களுக்கு வேண்டிய காரியங்களை நிறைவேற்றிக்கொள்ளலாம்” என்று கூறுகிறான்.     

குருவின் வாசகம் கொண்டு, கொற்றவன், 'திருவின் கேள்வனைக் கொணர்மின், சென்று' என,- 'வருக என்றனன்' என்னலோடும், வந்து அருகு சார்ந்தனன், அறிவின் உம்பரான். (330)
வந்த நம்பியைத் தம்பி தன்னொடும் முந்தை நான்மறை முனிக்குக் காட்டி, 'நல் தந்தை நீ, தனித் தாயும் நீ, இவர்க்கு; எந்தை! தந்தனென்; இயைந்த செய்க!' என்றான். (331)

இராம இலக்குவருடன் முனிவன்  செல்ல முற்படல்.

விசுவாமித்திரர் தசரதனை வாழ்த்திவிட்டு இராம இலக்குமணனுடன் சபையை விட்டு நீங்குகிறார்.

கொடுத்த மைந்தரைக் கொண்டு, சிந்தை முந்து எடுத்த சீற்றம் விட்டு, இனிது வாழ்த்தி, 'மேல் அடுத்த வேள்வி போய் முடித்தும் நாம்' எனா, நடத்தல் மேயினான், நவைக்கண் நீங்கினான். (332)

ஆயுதம் தாங்கி இராம இலக்குவர் முனிவன் பின் செல்லுதல்

வெற்றி வாளை ஒருபக்கம் இறுக கட்டிகொண்டு உண்மையைப் போல என்றும் தேய்வுறாத தூணியை அணிந்துகொண்டு குன்று போன்ற தனது உயர்ந்த தோளில் சிறந்த வில்லைத் தாங்கியிருந்தான் இராமன்.

அவனும் அவனைப் போன்றே இருந்த இலக்குமணனும் விசுவாமித்திரரின் பின்னால் அவரது நிழல் போல தொடர்ந்து சென்று அயோத்தியை நீங்கினார்கள்.      

வென்றி வாள் புடை விசித்து, மெய்ம்மைபோல் என்றும் தேய்வுறாத் தூணி யாத்து, இரு குன்றம் போன்று உயர் தோளில், கொற்ற வில் ஒன்று தாங்கினான் - உலகம் தாங்கினான். (333)

அன்ன தம்பியும் தானும், ஐயன் ஆம் மன்னன் இன் உயிர் வழிக் கொண்டாலென, சொன்ன மா தவன் - தொடர்ந்து, சாயைபோல், பொன்னின் மா நகர்ப் புரிசை நீங்கினான். (334)

மூவரும் சரயு நதியை அடுத்த சோலையைச் சேர்தல்.

வரங்கள் மாசு அற, தவம் செய்தோர்கள் வாழ் புரங்கள் நேர் இலா நகரம் நீங்கிப் போய், அரங்கின் ஆடுவார் சிலம்பின் அன்னம் நின்று இரங்கு வார் புனல் சரயு எய்தினார். (335)